Atelienormalno

Odpowiedzialność wyobrażam sobie jako moment, w którym zatrzymujesz się, by porozmawiać i udzielić odpowiedzi. Wyobraźnia od razu podsuwa mi scenę, w której maluję graffiti i nie uciekam, kiedy słyszę, jak ktoś się do mnie zbliża. Oto czym jest dla mnie odpowiedzialność.

Po raz kolejny już pracuję z artystami z pracowni atelienormalno i tym razem chciałbym opowiedzieć o poszukiwaniach odpowiedzialności w pracach moich kolegów i koleżanek z zespołem Downa.

Kiedy widzę fajerwerki wykonane przez Annę Sapon, przypominam sobie, że w okresie noworocznym przejawem odpowiedzialności i solidarności z weteranami ATO [Anti-Terrorist Operation – wojny na wschodzie Ukrainy – przyp. red.] jest rezygnacja z fajerwerków. Przed każdym Sylwestrem opowiadam swoim przyjaciołom, dlaczego nie będę kupował fajerwerków.

Kiedy widzę ukrzyżowanie namalowane przez Eugena Golubentseva, przypominam sobie o odpowiedzialności za swoje uczynki przez całe życie i o tym, że kiedyś odpowiem za nie przed Bogiem.

Pociąg autorstwa Valentina Radchenko nie jest pracą na temat odpowiedzialności. W tym przypadku myślę o maszyniście, który pozdrawia Valentina i czasem czyni to nawet za pomocą gwizdu lokomotywy. I pamiętam o tym, że Valentin pokonuje za każdym razem 25 kilometrów, żeby uczestniczyć w zajęciach w pracowni.

Odpowiedzialność to pamięć o tym, że pomoc w rozwoju dziecka jest właśnie niczym innym jak odpowiedzialnością. Natomiast zabójstwo dziecka jest grzechem przeciwko Bogu.

Mówienie tego, o czym się myśli, również może być odpowiedzialnością.

Obejrzyjcie te prawdziwe dzieła i jeśli nasuną się wam jakieś pytania, piszcie na adres atelie.normalno@gmail.com. Odpowiemy wam na pewno. Ja albo moi koledzy lub koleżanki.