Czekając na diagnozę

Projekt tych monotypii powstał w roku 2015, kiedy mój stan zdrowia był co najmniej podejrzany. Nie wiadomo dokładnie było, czy to rak, czy nieswoiste zapalenie jelit, czy choroba Leśniowskiego-Crohna. Kolejne badania, tony leków, różne konsultacje wpędzały mnie w depresję i poczucie winy, że jestem chory, jak by to w ogóle zależało ode mnie. W głowie kołatały mi różne obrazy, cytaty, skojarzenia, które chciałem jakoś zachować i przelać na papier, chciałem oswoić się z tymi uczuciami. Mieszkałem wtedy z rodzicami, bo mój stan psychiczny nie za bardzo pozwalał na samodzielne funkcjonowanie. Zdecydowałem się na taką oldschoolową formę, żeby zdystansować się od tego, co się dzieje w moim życiu, wstydziłem się tego, że się boję, że czuję się źle, że mam wątpliwości, co dalej.

Paweł Żukowski:
Po ukończeniu Szkoły Głównej Handlowej zaczął studiować fotografię na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu, gdzie się obronił w 2014 roku. Swoje prace pokazywał między innymi w Trafostacji Sztuki w Szczecinie, Galerii Miejskiej Arsenał w Poznaniu, Galerii Lookout w Warszawie, The Ballery w Berlinie, Kavaleridze Museum w Kijowie, Galerii Siłownia w Poznaniu, CSW Znaki Czasu w Toruniu, Galerii Centrala w Birmingham, MS2 w Łodzi, Galerii Nowej w Poznaniu, Biurze Wystaw w Warszawie. Zawodowo związany z branżą fotograficzną, w prywatnej praktyce artystycznej unika tego medium, skupiając się na nietradycyjnych formach wyrazu lub też przetwarzając tradycyjne tak, by spełniały jego potrzeby. Artywista, uważa, że sztuka może być polityką, ale prowadzoną bardziej kulturalnymi metodami. Miesza pojęcia, media, metody działania oraz prywatne z politycznym. Jego prace można oglądać na pawelzukowski.com oraz instagram.com/pawel.zukowski.